چند نفرو دیدی شب تولدشون بشینن گریه کنن
کی شب تولدش از اینکه اطرافیانش نمیفهمنش بشینه گریه کنه
آره من فردا ۲۱ سالم تموم میشه و وارد ۲۲ سالگی میشم
وقتی پدر و مادرت جزء آخرین نفرایین که یادشون میاد تولدته ... وقتی انقد ساکتی که نمیتونی از خوبیهات دفاع کنی
اما
یاد تو همیشه آرامم میدارد
حسبنا الله و نعم الوکیل نعم المولا و نعم انصیر
من یک دختر بودم با آرزوهای انتها ناپذیر ...
یک انسان ... که بلد نبود با آدما بجنگه ...بلد نبود ناراحت کنه ... بلد نبود تفاوت های فکریشو به دیگران تحمیل کنه
یک آدم که خیلی تنهاست... بخاطر همون تفاوتها
سعی میکنم منصفانه فکر کنم
بگم کار داره ، نمیتونه ، نیست ...
ولی همش توجیهه ... همش دلداریه ....
آدم اگر کسی رو دوست داشته باشه برای دیدنش ذوق داره مگه نه ؟
پیش تر که میره این قطار بیش تر میفهمم زندگی از رویاهای فانتزی دخترونم فاصله داره ...
آدم اگر کسی رو واقعا دوست داشته باشه دلش برای قیافه ی طرف تنگ میشه ...
تو یک هفته تو سه چهار روز پیدا کردن دو ساعت وقت تلاش زیادی نمیخواد مگه نه ؟
آخرش تو میمونی و بس
همه ی آدمایی که دورمونن یه روزایی هست که دلتنگمون میکنن ، دلگیر میشیم ازشون
منو ببخش یه وقتایی یادم میره فقط خودت موندگاری و همه فانی
منو ببخش فکر کردم آدما بیشتر از تو به من محبت دارن
منو ببخش بخاطر همه ی درایی که زدم و در خونه ی تو نبودن ...
زندگیمو میسپارم به خودت ... خودت پیدونی من چقد ناقصم
میدونی چقد دل نازکم ... میدونی چقد دلتنگم ...
هوای این دلی که هواتو کرده رو داشته باش رفیق قدیمی
یادمه چهارم ریاضی که بودم یکی از روزای تابستون که سر کلاس بودیم مشاور کنکورمون با یه دختری وارد کلاس شد ... اسمش رو یادم نمیاد ولی رتبه ی ۴۹ ریاضی سال ۹۳ بود و مکانیک دانشگاه صنعتی شریف قبول شد
این خانوم تو اردو های تابستون همراهمون بود
آیدا یه روز تو اردو با حسرت بهش نگاه کرد و رو به من گفت ما مگه چه گناهی تو زندگیمون کردیم که نمیتونیم به این رتبه برسیم ، نگاش کن این چی کم داره تو زندگیش خوش به حالش
بهش گفتم آیدا ما تو زندگیش نیستیم شاید اینم یه خلا هایی داره
آیدا حرفمو قبول نکرد و بعد از یکم بحث رفتیم سراغ درس خوندنمون
اما امشب
خیلی اتفاقی تو صفحه اکسپلور اینستا صفحه ی ساره رشیدی رو پیدا کردم همون استند آپ کمدین خنداننده شو
که حتی اسمش رو هم نمیدونستم چون چهرش آشنا بود رفتم ببینم که چه خبره ...
رسیدم به عکسی از خواهر کوچکش یگانه که به سندروم داون و اوتیسم مبتلاست
با خودم فکر کردم دفعات اولی که این خانوم رو تو خندوانه دیدم شاید با خودم فکر گردم چه آدم هایی که دغدغه های خاصی از این قبیل تو زندگیشون ندارن میرن دنبال علایقشون ... ولی انگار ما زندانی های ذهنمونیم ... ماییم که مسائل رو بزرگ نشون میدیم بزرگتر از آنچه که هست و انقدر که رخصت تکون خردن هم بهمون نمیده
بعضیا هستن مثل مرد پای رویاهاشون ایستادن یا نه مثل شیر پای رویاهاشون وایستادن ...
خیلی وقتا با آدمای اطرافم فرق داشتم
عمیق تر فکر کردم ؛ جزئی تر نگاه کردم ؛خالص تر بودم
هیچوقت نقش بازی نکردم ... من خودم بودم
در مقابل انتقاد ها سرمو انداختم پایین
برای تحسین هایی که نشدم اشک ریختم
خیلی وقتها پر از حرف بودم و دم نزدم
خیلی وقتها از نزدیکترین آدمهای زندگیم دلخور بودم ولی چیزی نگفتم ...
خیلی وقتها خواستم ازشون دور باشم ... برم و برم و برم
وقتهایی بود که خالصانه دلسوزی کردم ...و خندیدن بهم
میدونی همه ی آدمها ، همشون میتونن بذارن و برن
ولی تویی که میمونی برامون
