وی نید اِ میراکِل این اَور لایفز

در کاروانسرای شاه عباسی قدم میزدم ...در هوای سردِ بهمن ماه

وفکر میکردم این معماریِ ایرانی - اسلامی چقدر روح آدم را آرام میکند...و آن مغازه های جاجیم فروشی چقدر حسِ نوستالژیکِ قشنگی دارند

با این که شاید هیچ خاطره ای از آن روزگار و آن مردمان نداشته باشم که البته هم ندارم.

من همیشه طرفدارِ مدرنیته بوده ام ولی انگار اشتباه میکردم...هرچیزی قدیمی اش قشنگ تر است

چه موسیقی باشد، چه یک سازه ی قدیمی مثل همین کاروانسرا، چه یک آدمِ قدیمی باشد

قدیمی ها آدم را آرام میکنند

به نظرِ من ما از وقتی به بیراهه رفتیم که سنت هایمان فراموشمان شد

از وقتی که تصمیم گرفتیم خودمان نباشیم

از وقتی که جای معماریِ اصیلِ خودمان را به برج های سر به فلک کشیده دادیم