نامه 291
رفته رفته به این نتیجه میرسم که فقط اون کاری رو باید انجام بده آدم، که فکر میکنه درسته
حرف گوش کن بودن و احساس مسئولیت کردن و منظم بودن فقط توقعات طرف های مقابل رو بالا میبره و نهایتا از یک جای کار ایراد میگیرند
از این چاله در میای میوفتی تو چاه عمیقتر و عمیقتر و عمیقتر
راستش حرف های امروز دکتر ر.شیدی انرژی بر بود... انرژی تمام این مدت رو که ذره ذره واقعا جمع شده بود هدر داد
حداقل برای منِ حساسِ زودرنجِ اورثینکرِ مضطرب این راهی که تا اینجا اومدم ...راه درستی نبود ... روحم پر از خستگی و زخم شده
فضا و آدم های ساختمونِ سبزِ منطقه 22 بهم احساس ناامنی میده ... هیچوقت اینجا احساس خودمونی نکردم ... همیشه برام رازآلود و مخوف و مغموم بود... شبیه زندانه ...آدمهاش بیشتر شبیه زندانن...
راستی تهِ این مسیر پر فراز و نشیبِ پر پیچ و خم که از پس هر بالا و پایینش با کلی زخم بیرون اومدم چیه ؟
روحم خسته است ... توانِ نشستن و مطالعه کردن نداره ... کاش این دوره زود بگذره ... دوستشون ندارم اهالیِ ساختمونِ سبز رو
من شرایط رفتن ندارم و این در شرایطی که همه اهالی ساختمون سبز دارن میرن ... برام استرس زا و غم انگیز و حسرت برانگیزه
