شب قدر سالهای پیش
جوشن کبیر میخوندم و ثرآن به سر میگرفتم ...
امسال اما تنها نشستم کمیل خوندم و از ضعف خودم گریه کردم
اغفر لِمَن لایملک الا الدعا
و سلاحه البکاء
ببخش من رو که همه ی دارایی ام دعاست و تنها سلاحی که دارم اشک هایی که میریزم
من رو بغل کن ...به کمکت نیاز دارم خیلی
فکر میکردم این که آدم ها تاریخ های مهم زندگیشون رو فراموش کنن خیلی چیز عجیبیه ، مگه آدم چند تا تاریخ مهم داره ؟
امام امسال سی و یکم فروردین رو یادم رفته بود اگر مائده سر کلاس دکتر عسکری یادم نمیاورد
حتی بعدش بین سی ام و سی و یکم شک کردم
اگر بخوام یک تجربه ی عمیق از زندگی رو بگم ؛ اینه که آدم حتی به شخص خودشم نمیتونه اعتماد کنه
یه جا خونده بودم هیچ وقت نگید من صد سال سیاه فلان کارو نمیکنم ، سیاهی سالها آدمو مجبور میکنه خیلی کارها بکنه
چه کسی از سیاهی سالهاش خبر داره ؟
+عمری در آستانه به سر شد به این خیال ... یک آن به پرنیان حضورت بخوانی ام
مثل رفیقا دستمو بگیرو راحتم کن از این اضطراب مدام ...یا لطیف
