یک درد هایی هست که شاید نشه بهشون گفت درد ولی دردن
که راجع بهش با هیچکس نمیتونی حرف بزنی
یعنی هیچکس نمیفهمتت که بخوای خودتو خالی کنی
فقط میتونی بسپری به خدا ... مثل خیلی چیز ها که زورت نرسید و سپردی بخدا ...
نمیدونم شاید یه روزی نویت ما شد
یا... شایدم نشد ... شاید هیچوقت نوبت ما نشد ...
شاید فقط گول خوردیم و بازی خوردیم و شکست خوردیم و تمام ... یعنی شاید تقدیر شکست ما بود
پ.ن: خدایا چرا تمومش نمیکنن ؟
پ.ن: خیلی وقته سپردم بهت ... کاش نوبت به منم برسه رفیق کاش
آدم مذهبی نیستم ، کلا دیگه تعصب به هیچ چیزی تو دنیا ندارم
اما هنوز دعای کمیل دوای دردامه
اون عبارتی که میگه شکسته دل و پشیمان و اقرار کنان اومدم به درگاهت منو ببخش... الان تنها چیزیه که یادش میفتم
وقتی هوای این سال های اخیر روزگارت سمی بوده و ذره ذره وجودتو خورده
وقتی با یک تلنگر همه ی درد هات برات دوره میشه
وقتی دلت میخواد شکر گزار باشی ولی یه چیزی تو مغزت داره فریاد میزنه نمیدونی اون فریاد چیه ولی انقد بلنده که دیگه هیچ نجوایی رو نمیشنوی
خلاصش کنم
آره من شکسته دل و پشیمانم ... هیچ چیز اون چیزی نبود که فکرشو میکردم
حتی دعاهام... اینجا جواب نامه ی عاشق تغافل است ...
دیگه حتی به بهبود فکر هم نمیکنم آخه خیلی فکر کردم ...امید تا یه جایی خوبه بقیش دیگه مخربه
