این رویای متزلزل

سعی میکنم منصفانه فکر کنم 

بگم کار داره ، نمیتونه ، نیست ...

ولی همش توجیهه ... همش دلداریه ....

آدم اگر کسی رو دوست داشته باشه برای دیدنش ذوق داره مگه نه ؟

پیش تر که میره این قطار بیش تر میفهمم زندگی از رویاهای فانتزی دخترونم فاصله داره ...

آدم اگر کسی رو واقعا دوست داشته باشه دلش برای قیافه ی طرف تنگ میشه ... 

تو یک هفته تو سه چهار روز پیدا کردن دو ساعت وقت تلاش زیادی نمیخواد مگه نه ؟