در پناه خدا

خب این چند روز کلی وبلاگ خوندم و یه سری هاشون نظرم رو جلب کرد، اونهایی که خاطرات زندگیشون رو مینوشتند؛ نه صرفا روزنوشت ها

منم تصمیم گرفتم بنویسم، نمیدونم شاید یادگار بمونه از روز هایی که خواستنی نیستن ولی هر چی باشه اسمش زندگیه.

خب مدتیه که تصمیم گرفتم به خودم بپردازم، یعنی دیدم که یه سری اتفاقات تو زندگیم هست که اذیتم میکنه ولی عملا کار خیلی زیادی نمیتونم براش بکنم ، سعی کردم خودم رو رشد بدم بجاش، مثلا در استفاده از اینستاگرام سعی کردم چیزهایی رو دنبال کنم که در درجه اول علمی هستن و بعد مربوط به سلامت، در قدم دوم سبک تغذیه ام رو تغییر دادم و در قدم سوم ورزش رو خیلی ریز شروع کردم ، از طرفی هم با مشورت پزشک روتین پوستی دارم انجام میدم.

معنی همه ی این حرفهام چیزیه که به میم میگفتم:" عوض کردن خیلی چیزها تحت کنترل ما نیست ولی خداقل میتونیم کاری کنیم کمتر اذیت شیم " 

تو زندگی من هزار دلیل هست برای گریه کردن و غصه خوردن و به در و دیوار زدن از طرفی هم همیشه هزار تا دلیل هست که بگیم خدایا شکر(بی انصاف نباشیم)، یه نگاه انداختم دیدم در عرض چند ماه اونم در آستانه ۲۶ سالگی موهام کلی سفید شدن، تصمیم گرفتم حداقل تو این وانفسا خودمو دریابم 

پ.ن: داشتم فکر میکردم الف اگر وضعیت من رو داشت تا الان سکته کرده بود، عمیقا به زندگیش حسرت میخورم و بارها تو دلم گفتم کاش من جای اون بودم و هیچ وقت با دغدغه های زندگی الانم روبرو نبودم

پ.ن۲: در راستای سالم خوری، در حال طی کردن مراحل ساخت خمیر ترشم ولی تا اینجا موفقیت آمیز نبوده :) 

پ.ن: درپناه خدا

بعدا نوشت: امروز یک کلاس مشترک داشتیم با دانشجوهای هم مقطع و هم رشته خودمون از  فردوسی مشهد، تجربه جالبی بود ،به این فکر میکردم که اونا هم یعنی اومده بودن اینجا برای مصاحبه ؟ یعنی دوست داشتن همکلاس ما باشن ؟

بعد تر نوشت: داستان عروسی الف را باید بنویسم