ولی افتاد مشکل ها

آدم مذهبی نیستم ، کلا دیگه تعصب به هیچ چیزی تو دنیا ندارم 

اما هنوز دعای کمیل دوای دردامه 

اون عبارتی که میگه شکسته دل و پشیمان و اقرار کنان اومدم به درگاهت منو ببخش... الان تنها چیزیه که یادش میفتم 

وقتی هوای این سال های اخیر روزگارت سمی بوده و ذره ذره وجودتو خورده 

وقتی با یک تلنگر همه ی درد هات برات دوره میشه 

وقتی دلت میخواد شکر گزار باشی ولی یه چیزی تو مغزت داره فریاد میزنه نمیدونی اون فریاد چیه ولی انقد بلنده که دیگه هیچ نجوایی رو نمیشنوی 

خلاصش کنم 

آره من شکسته دل و پشیمانم ... هیچ چیز اون چیزی نبود که فکرشو میکردم 

حتی دعاهام... اینجا جواب نامه ی عاشق تغافل است ...

دیگه حتی به بهبود فکر هم نمیکنم آخه خیلی فکر کردم ...امید تا یه جایی خوبه بقیش دیگه مخربه