همدرد

پریروز یکی از بدترین روزهای زندگیم بود 

اگر به یک رشته وصل بودم اون رشته هم بریده شد 

حالا دوباره اون حملات پنیک و اون میل به خوابیدن های ادیکتیو برگشتن ، تازه از شرشون خلاص شده بودم 

علیرضا امروز یه چیز نوشت که حس کردم شاید تو جهان اون امروز همدرده 

:"همیشه زود خسته شدم 

زود کم آوردم 

زود وا دادم 

کم جنگیدم " 

هم خسته ام ، هم وا دادم ، هم از درون و بیرون شکستم ، هم کم آوردم ، این دوره از زندگیمو خیلی بد شروع کردم 

به افتضاح ترین حالت ممکن 

بدجور حالم بده و ترسیدم و اضطرابم برگشته 

دقیقا حال علیرضام دوست ندارم دیگه هیچ کاری کنم 

به شدت خسته ام 

روانم مخدوشه 

معنای وا دادگیو دارم با جونم لمس میکنم

پ.ن: امیدوارم باعث این حالم به همین درد گرفتار شه یکروز